تاریخچه
تاریخچه دیجیتال ساینیج به روشهای ابتدایی فروش کالا بر می گردد و تا فروش جدید و خلاقانه امروزی ادامه دارد. فرم امروزی آن از طیف نمایشگرهای بسیار کوچک نیم تا یک فوتی شروع می شود و به سیستم های اطلاع رسانی در استادیوم که 50 تا 140 فوت هستند، می رسد. گاهی طول آنها به 4/1 مایل (4 متر) می رسد، نمایشگرهای مدور کیوسک مانند، 3 فوت قطر و 6 تا 7 فوت ارتفاع دارند، که در آنها مطالب روی نمایشگرهای دیجیتالی دایره مانند به نمایش در می آیند به جای آنکه روی تابلوهای تخت دیجیتالی ارائه شوند.
از آنجایی که این مسئله در مورد تمام کاربران محصولات و خدمات الکترونیکی صادق است، درک اولیه از تکنولوژی سیستم ساینیج نه تنها به آنها در داشتن بینشی کاربردی کمک می کند بلکه از نظر اینکه در آینده سخت افزار و نرم افزار چگونه می توانند با هم ترکیب شوند، نیز دیدگاه بسیار موثر به آنها می بخشد. در بخش های مهم تر، سخت افزاری که در پس دیجیتال ساین ایج های امروزی قرار دارد در برگیرندۀ مضامین روی صفحه نمایش است از طرفی دیگر، سیستم کنترل کننده آن شامل نرم افزار است. سخت افزار از نمایشگر، سرور، مدیاپلیر، کامپیوترهای دستی، تجهیزات نصب، کابل، سیم، آنتن، ماشین فرز، تقویت کننده مستمر روی ماهواره تشکیل شده که هر کدام از آنها بخشی از زیرساخت انتقال و توزیع هستند. نصب، دستورالعمل و امنیت سیستم ساینیج بسیار با اهمیت است. ازآنجایی که این سیستم بسیار کارا و موثر است بنابراین نصب آن باید حرفه ای و بی نقص باشد تا کیفیت اش تضمین شود. نصب درست باعث می شود مدت طولانی تری با کیفیت بالا کار کند.
درک پایه و اساس سیستم اطلاع رسانی متمرکز در نهایت منجر به درک نقش کلیدی و موثر آن و همچنین چالش و فرصتهای طلائی ای که باعث رشد ارتباطات جهانی در این صنعت می شود، می گردد.
انسان ها به طور غیر ارادی برای تشخیص تهدیدها و فرصت ها در زندگی، به صداها و حرکات واکنش نشان می دهند. انسان ها از قرن ها پیش سعی می کردند توجه یکدیگر را به کالاها و محصولات خود جلب کنند. در قرن بیستم، رادیوها و تلویزیون های اولیه و تمام روش هایی که برای تبلیغات به کاربرده می شد، راه را برای خلق ساختار دیجیتال ساینیج های امروزی و نمایشگرها باز کردند.
در همه مکان ها، صداها و تصاویر قابل تشخیص روی صفحه نمایش بخصوص آنهایی که حرکت می کنند، برای مخاطبان بسیار جذاب هستند. تلویزیون های شهری بخش دیگری از فرم های اولیه دیجیتال ساین ایج ها هستند و بعد از آن اینترنت، لوازم و تجهیزات توسعه نمایشگرهای متمرکز، مضامین و استانداردها و …..
کاربردهای اولیه
نخستین دیجیتال ساینیج ها در اواخر 1970 و 1980 به وجود آمده اند یعنی وقتی که خانه های مد در مکان هایی مثل شهر نیویورک، ویدئوهای خود را در سالن ها و راهروها به نمایش می گذاشتند، مضامین و محتویات را روی VCR ضبط می کردند و در فروشگاه های کوچک تبلیغات خود را به صورت دستی در میان مشتریان پخش می کردند. در کانادا و در سال 1948، فروشگاه های «لابلوگلوسری» جزء نخستین جاهایی بودند که در آنها از تلویزیون برای تبلیغ کالا و نشان دادن آنها به کارمندان و مشتریان ( با اهداف ارتقاء صنعت تجارت) استفاده شد.
تلویزیون های رستوران ها به سرعت از آنها تقلید کردند و در فروشگاههای زنجیره ای «دنیای ورزشکاران» در کانادا، تبلیغات فروشندگان و پخش موسیقی، دو نکته اصلی موفقیت محسوب می شود. پیشرفت های سریع تا پایان 1990 و توسعه و اجرای رسانه های دیجیتالی با صنعت سی ای (CE، تراشه فعال کننده) ترکیب شدند تا بتوانند نمایشگرهای (مانیتورهای ) کوچکتر، واضح تر و نازک تر خلق کنند. با توسعه صنعتی CE و پیاده سازی تصاویر بسیار با کیفیت به شکل تلویزیون های خیلی خاص، ساختار دیگری پدید آمد. ژاپنی ها با الهام گیری از این پیشرفت ها، وسائل دیجیتالی خود را گسترش دادند و بنابراین سکوی پرتابی را برای دیجیتال ساینیج رقم زدند. به علاوه اتحاد ژاپن با آمریکا در سال 1997 باعث شد خریداران آمریکایی نخستین نمایشگر پلاسما را به قیمت 13100 دلار و به بزرگی 42 اینچ سفارش دهند، و این خود در واقع یک سازمان دهنده بسیار مهم بود و تنها عده بسیار اندکی که متوجه مضامین سیستم ساینیج ها می شدند به فروختن کالاهای خود از طریق آن مبادرت می ورزیدند و مردم را به خرید تشویق می کردند.
فلت پنل ها (تابلوهای تخت) کم کم جایگزین پوسترها شدند و پیشگامان این صنعت «پلزبرد گلیسون ، اسکالاجف پرتر و تری ام ان فریز و جان کیک پاتریک» هستند (یعنی کسانی که آنها را به عنوان نخستین کسانی می شناسند که از صنعت دیجیتال ساین ایج استفاده کردند). سایر کسانی که از نخستین کاربران دیجیتال ساینیج بودند ،کمپانی DW ، به علاوه شرکای گرین اسپایسر، مانی آلما گرو، داسن و کمپانی کره داسن،کیو های سن، ایمپارت توماس مایونیز، ادپسیس فاندر، لنوجیاکالن و پی ار ان سین مارن، هستند. یک از گام های پیشرفت استفاده از نمایشگرهای فلت و جایگزین کردن آن با نمایشگرهای جعبه مانند که در پس آنها پروژکشن قرار داشت، بود. کمپانی های مانند پایونیر (pioneer)، پاناسونیک و فیلیپس جزء نخستین سرمایه گذاران این صنعت بودند.
با این حال، پیدا کردن یک مدل تجارت جدید و سازماندهی آن کاری چالش برانگیز است در واقع سرمایه گذاری روی یک صنعت نوپا و جدید کمی خطرناک به نظر می رسد و گویی نوعی بر باد دادن سرمایه است. یک شبکه خرید اینترنتی که متعلق به خانومی بود می تواند مثال خوبی از لغزش های نخستین باشد چرا که سرمایه گذاری معیوب و تمرکز نادرستش روی سخت افزار و مفاهیم شبکه منجر به شکست مالی وی شد.
